Nieuws

God, wat voelt het goed! 150 pagina’s lekkere literatuur…. Of hoe je een magisch en vriendelijk universum op stille wijze kunt betreden.

Dit is het eerste verhaal – dat inwijdend kan genoemd worden – geschreven door Olivier Terlinden, 36 jaar, agronoom en natuurfotograaf, met zekerheid een poëetfilosoof omdat de liefde voor de natuur hem in staat stelt heel mooie gedachten over te brengen, zoals: "het bos... bracht een gevoel van eeuwigheid over" (blz. 96) of "mei is een maand om het land te bewerken en een maand om het te aanschouwen" (blz. 57). Het begint allemaal met het onbedwingbare verlangen van de drie schoolkinderen die gefascineerd zijn door een pand omgeven door een oude muur en dat volgens de legende een schat zou verbergen... Dit is het landgoed Hermeline, vroeger een abdij; Het landgoed lijkt nu overgeleverd aan de natuur die zich daar wellustig vestigt. Een oude man, een kastelein-tuinman, woont er nog steeds en neemt midden in een storm de jonge François in huis. Er zal een mooie medeplichtigheid tussen hen ontstaan en met zachtheid en genegenheid zal de mentor François inwijden in de schoonheid van de natuur: "... voorbij de muur en de ineengestrengelde bomen... was er iets op deze plaatsen dat ademde" (blz. 22).

Ziezo, we zijn klaar om in verwondering te gaan.

V. " Au-delà du vieux mur ", de titel van uw boek is al een beetje magisch en de lezer voelt zich klaar om over de betreffende muur te stappen. Hoe kwam u op het idee om hierover te praten?

A. De afgelopen jaren heb ik lange uren gewandeld in het bos rond het dorp Néthen, een klein schriftje in mijn hand. Ik fotografeerde de bomen, de heuvels, de valleien en de dieren die er leefden. Ik proefde de geuren van hout, voelde de problemen en vreugden die je soms ervaart als je wandelt op plaatsen die doordrenkt zijn van geschiedenis. Ik ben geboren in Néthen. De eerste levensjaren zijn essentieel in de opbouw van het denkbeeldige. Het dorp herbergt een ongewoon landgoed, een voormalig klooster omgeven door een lange bakstenen muur. Ik had het geluk dat ik met één voet buiten het landgoed stond en met één voet erbinnen. De kans om zich de mysteries die wij ons van buitenaf inbeelden, voor te stellen en om de wonderen te kennen die wij binnenin tegenkomen. Met deze roman wou ik de lezer uitnodigen om op deze plaatsen te dwalen, tussen droom en werkelijkheid.

V. U verdeelt het verhaal in drie delen: de ontmoeting, de groei en de hoge vlucht. Dit lijkt evenzeer op de ontwikkeling van het zaadje als op de groei van François, het verwonderde kind dat hard geraakt werd door het leven. Had u van bij het begin van uw auteurscarrière de bedoeling om het belang van overdracht of “transmissie” in de verf te zetten?

A. De natuur, de stilte, het verstrijken van de tijd waren mijn eerste plaatsen van inspiratie. Vervolgens werd het verhaal bevolkt door personages. François, zijn jeugdvrienden, de oude man. "Ongetwijfeld had de oude man mijn eenzaamheid aangevoeld. Hij adopteerde mij als een zoon”. Deze oude man is een figuur van vriendschap en overdracht. 

V. Wanneer François de oude man ontmoet die hem verwelkomt tijdens de storm, wanneer hij "zijn serene stap", zijn vredige stem hoort en hij hem na verloop van tijd "Bon-Papa" gaat noemen, hebben wij de indruk dat deze warme herinneringen deel uitmaken van uw kindertijd: is dat zo?

A. Toen ik nog kind was, vertelde mijn grootvader mij verhalen. Als je met hem meeliep, kreeg alles de grootsheid van legendes: zo'n eik beschermde de fee Bleuette, zo'n stronk de trol Barbapoux. Bon-Papa was een goede man. Hij was mijn inspiratie om een deel van het karakter van de oude man te creëren en zijn mythologie beïnvloedde die van het landgoed Hermeline. Ongetwijfeld heeft hij mij de sfeer overgebracht van een verleden dat er vandaag niet meer is.

V. "De aarde is als een vrouw. Het volstaat niet om er je handen op te leggen, je moet ze kunnen bewonderen" (p.57). Wilt u hiermee het vitale belang benadrukken om even afstand te nemen van gebeurtenissen en om de fundamentele deugd die geduld is, te verheerlijken? Trekt u er een les of een 'moraal' uit, op de manier van La Fontaine?

A. Ik betwijfel of boeken bedoeld zijn om lessen en moraal aan te bieden. Literatuur heeft, net als schilderkunst of muziek, de roeping om te zijn, voor de schoonheid van het zijn. Het is een venster dat openstaat voor het licht.

Dit gezegd hebbende, denk ik dat je alleen vruchten kunt voortbrengen door lief te hebben. En die liefde vraagt om geduld. Dat geldt in de relatie van het koppel, in de vriendschap, maar ook in de link met de aarde, met hout, met woorden, materialen die bewerkt worden door de boer, de ambachtsman, de dichter.

V. Is er als fotograaf een speciale plek die u met de grootste vreugde en respect zou betreden?

A. Ik hou van plaatsen met licht en schaduw, plaatsen die naar de hemel gericht zijn, plaatsen die verhalen vertellen. Zo'n plek zou een 12de-eeuwse abdij kunnen zijn, bewoond of in puin, op de verlaten top van een berg.

V. Als fotograaf en agronoom ligt verwondering aan de basis van uw leven. Kunt u dit uitleggen?

A. Verwondering heeft het vermogen om de mens af te keren van zichzelf, van zijn ambities, zijn zorgen. Om hem te draaien naar het grotere, naar het mooie, naar het andere. Het is de impuls die de bruidegom naar zijn geliefde duwt, die de ambachtsman 's nachts doet verder werken, die de boer uitnodigt om zijn land te aanschouwen of die de monnik een traan in het gebed aanbiedt. Is, volgens Maurice Zundel, verwondering niet de spirituele ervaring bij uitstek?